* English below

Tja daar zit ik dan, een kopje thee naast me om de blog af te maken die ik bijna klaar had. Ik kan het document alleen niet vinden op de computer en dan bedenk ik me dat ik het niet opgeslagen heb. Iets met blond en afgeleid worden is denk ik de reden…

Ach dat brengt dan weer nieuwe mogelijkheden voor een nieuwe blog. We zijn nu 3 weken in Nederland. Ja, drie weken waarin sommige van ons gezin echt worstelen met hier zijn en andere het makkelijker oppakken.  Er is heel veel anders en alles ik een stuk grauwer. Je hebt niet je eigen slaapkamer en ook niet je eigen speelgoed. Het voor langere tijd loslaten van iets wat je dierbaar is en wat je eigen plekje is, is lastig.

Ten eerste moeten we wennen aan de spierpijn in onze benen van al dat fietsen. Het is lekker om weer op de fiets te kunnen al is wouter dat niet altijd met mij eens. Maar je krijgt er best zere benen van. Zeker als je daarna ook nog een trap af moet lopen dan voel je de spieren wel protesteren. Boaz fietst nu ook al zelf naar school terwijl hij een maand terug niet op de fiets wilde omdat hij bang was om te vallen. Blijkbaar is de wijde wereld in fietsen makkelijker dan veilig rondjes in het park fietsen.

Ten tweede staan we verbaasd hoe je in winkels wordt begroet. “Je, jij, hoi en doei” in plaats van, “goedemiddag mevrouw, u en bedankt en tot ziens “. Jolijn vertelde dat ze de enige was die u tegen haar juf zei. Waarop wij reageerde dat ze dat ook maar moest blijven doen. Beleeft blijven is in een cultuur als Portugal heel belangrijk, en dat afleren lijkt ons niet slim.

Ten derde, is het fijn om weer in een kerk te zitten met vele gelovigen. Samen naar Gods woord luisteren. Dat is bijzonder. Zeker als je zelf eigenlijk elke zondag maar met 15 mensen in de kerk zit, waarvan ons gezin een derde is. Het Evangelie verkondigen is een noodzaak, als we een kerk willen zien groeien. We hebben het hier in Nederland goed en dat is iets waar we dankbaar voor mogen zijn.

Ten vierde, het is hier toch best wel koud als het vriest………

We gaan rustig verder met wennen in Nederland. We gaan ook rustig verder met mensen bezoeken en ze te vragen of ze ons willen ondersteunen. Want op een dag wil ik een kerk in Portugal binnen komen en dan net zo’n grote gemeente zien als hier in Nederland.

Well, here I am, a nice cup of tea beside me and I’m ready to finish the blog post I started. But for some reason I can’t find the document on the laptop. Then I remember I did not save it last time when I was working on it. Something to do with being blond and distracted I guess.

Ah well, losing something gives the opportunity for something new to be written. We have been in Holland for three weeks now. Yes, three weeks in which some of our family have really been struggling with being here while another one  seemingly picks it up a lot easier. So many new things and the weather is so gray! You don’t have your own bedroom and you can’t play with your own toys. Letting something go for an extended period of time, letting go of what you hold dear and what is your own is not easy.

First, we must get used to the muscle ache in our legs from all the cycling we have been doing. It’s great to be able to do it again, although Wouter might not agree with me here. But the legs do start to hurt. Especially when right after that you walk down a flight of stairs you can feel your muscles start to protest. Boaz is cycling to school as well now and that is amazing. A month ago, he did not want to ride a bike at all as he was afraid to fall. Apparently cycling into the big wide world is easier than safely cycling the paths in the park.

Second, we are surprised on the way people greet you in the shops. You, hi, bye all in the informal way instead of good morning, thank you and goodbye. Jolijn was telling us that she was the only one using the formal you when she was talking to her teacher. We advised het to keep doing that. Being polite in a culture like Portugal is important, better not lose that skill.

Thirdly, it is great to be in church again with a lot of firm believers. Studying Gods word together! It is special. Even more when you realize that we have about 15 people every Sunday of which our family is one third. Preaching the Gospel is a necessity if we want the church to grow.  We have something special here in the Netherlands and can be grateful about it.

Lastly, it is very cold when it is freezing….

We will continue settling into Holland and we will continue meeting people to ask if they want to support us. One day I want to walk into the church in Portugal and see a congregation as big as we have here in Holland.

–Maaike